Η ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ

ΙΔΡΥΣΙΣ / ΤΟΜΟΣ

Τέσσαρα ἀπὸ τὰ ἐννέα Πριγκηπόννησα: ἡ Πρώτη, ἡ Ἀντιγόνη, ἡ Χάλκη καὶ ἡ Πρίγκηπος (τὰ ἄλλα πέντε: ἡ Ὀξεῖα, ἡ Πλάτη, ἡ Πίτα, ἡ Νέανδρος καὶ ἡ Τερέβινθος ὑπήγοντο ἐκκλησιαστικῶς εἰς τὴν μητρόπολιν Χαλκηδόνος μέχρι τοῦ 1924. Τὰ νησιὰ αὐτὰ ἀπεσπάσθησαν ἀπὸ τὴν μητρόπολιν Χαλκηδόνος τὸ 1924 καὶ ἀπετέλεσαν ἰδίαν ἐκκλησιαστικὴν περιφέρειαν, τὴν μητρόπολιν Πριγκηποννήσων. Αἰτία διὰ τὴν σύστασιν τῆς νέας μητροπόλεως ἧτο ἡ ἐπικρατοῦσα τότε ἀντίληψις, ὅπως μέσα εἰς τὴν Τουρκικὴν Δημοκρατίαν (1923) ὑφίστανται περισσότεροι ἐν ἐνεργείᾳ μετὰ ποιμνίου μητροπόλεις. Διὰ τὸν λόγον αὐτὸν ὑπῆρχεν ἡ σκέψις τοῦ χωρισμοῦ εἰς δύο καὶ τῆς ἱερᾶς μητροπόλεως Δέρκων, πρᾶγμα τὸ ὁποῖον ὅμως δὲν ἐγένετο.

mitropolisὉ Πατριαρχικὸς καὶ Συνοδικὸς Τόμος, ὁ ἱδρυτικὸς τῆς ἱερᾶς μητροπόλεως Πριγκηποννήσων, ἐκδοθεὶς ἐπὶ Γρηγορίου Ζ’, τὸν Ἰανουάριον 1924, περιλαμβάνει μεταξὺ ἄλλων τὰ ἑξῆς:

Εἰς τὴν ἀρχὴν λέγεται ὅτι ἡ Ἐκκλησία, ἀνάλογα μὲ τὰς ἀνάγκας τῶν καιρῶν καὶ τὰ συμφέροντα αὐτῆς, προβαίνει εἰς τὴν σύστασιν νέων ἐπαρχιῶν.

Διὰ τὴν καλὴν λειτουργίαν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου κρίνεται σκόπιμος ἡ σύστασις νέων ἀρχιερατικῶν ἑδρῶν μέσα ἀπὸ τὴν περιοχὴν τῆς πατριαρχικῆς περιφερείας. Αἱ Πριγκηπόννησοι, αἱ ὁποῖαι συνιστοῦν τμῆμα τῆς μητροπόλεως Χαλκηδόνος, θὰ ἧτο δυνατὸν ἀποσπώμεναι ἀπὸ ἐκεῖ νὰ ἀποτελέσουν μίαν νέαν μητρόπολιν ἄνευ οὐσιώδους τινὸς μειώσεως τῆς τιμῆς καὶ τῶν δικαιωμάτων τῆς μητροπόλεως Χαλκηδόνος καὶ τοῦ ἀρχιερέως αὐτῆς. Διὰ τοὺς ὡς ἄνω λόγους:

mitropolis-07«Ἔγνωμεν διασκεψάμενοι συνοδικῶς, ἀποσπᾶσαι τὸ τμῆμα τοῦτο ἀπὸ τῆς Ἁγιωτάτης Μητροπόλεως Χαλκηδόνος καὶ ἀνακηρῦξαι αὐτὸ εἰς ἰδίαν αὐτοτελῆ Ἐπαρχίαν καὶ Μητρόπολιν τοῦ Πατριαρχικοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, ὑπὸ τὴν ἐπωνυμίαν Πριγκηποννήσων, τὴν ἀναφορὰν καὶ τὴν ἐξάρτησιν αὐτῆς ἔχουσαν ἀπ᾽ εὐθείας ὑπὸ τοῦ Ἁγιωτάτου Πατριαρχικοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, ὥσπερ καὶ αἱ λοιπαὶ τοῦ θρόνου Ἐπαρχίαι καὶ Μητροπόλεις, καταλαμβάνουσαν δὲ ἐν τῷ ἱερῷ Συνταγματίῳ τὴν δεκάτην τετάρτην θέσιν ἐν τῇ τάξει των σήμερον τοῦ θρόνου Ἐπαρχιῶν.

Ἐφ᾽ ᾧ καὶ ἀποφαινόμεθα συνοδικῶς ὅπως αἱ ἐξονομασθεῖσαι νήσοι Πρίγκηπος, Χάλκη, Ἀντιγόνη καὶ Πρώτη ἀποτελῶσιν ἐφεξῆς ἰδίαν ἐπαρχίαν καὶ Μητρόπολιν, ἐπωνυμουμένην «Ἱερὰ Μητρόπολις Πριγκηποννήσων», ὁ δὲ ἐν αὐτῇ ποιμαίνων ἀρχιερεύς, μνημονεύων τοῦ Πατριαρχικοῦ ὀνόματος, ὡς τέτακται, καὶ τὴν τακτικὴν αὐτοῦ ἕδραν ἔχων ἐν τῇ μείζονι τῶν νήσων τούτων, τῇ Πριγκήπῳ, τιτλοφορεῖται Ἱερώτατος Μητροπολίτης Πριγκηποννήσων, ὑπέρτιμος καὶ Ἔξαρχος Προποντίδος».

Ἀκολουθοῦν αἱ πρὸς τὸν ἱερὸν κλῆρον καὶ τὸν λαὸν τῆς νέας ταύτης ἐπαρχίας προτροπαὶ ὅπως ὑποτάσσωνται ἐκκλησιαστικῶς εἰς τὸν ποιμενάρχην αὐτῶν, τὸν βοηθοῦν δὲ καὶ τὸν συντρέχουν εἰς τὸ ἔργον του.

Εἰς τὸ τέλος λέγεται ὅτι ἐκυρώθησαν ταῦτα συνοδικῶς. Δίδεται δὲ ἡ πληροφορία ὅτι ὁ Πατριαρχικὸς καὶ Συνοδικὸς αὐτὸς Τόμος κατεστρώθη καὶ ὑπεγράφη εἰς τὸν ἱερὸν κώδικα τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, ἕν δὲ ἀντίγραφον αὐτοῦ ἐστάλη διὰ τὸ ἀρχεῖον τῆς μητροπόλεως Πριγκηποννήσων.

Ἕπονται αἱ ὑπογραφαί : τοῦ ΚΠόλεως Γρηγορίου καὶ τῶν συνοδικῶν ἀρχιερέων:

Κυζίκου Καλλινίκου,
Νικαίας Βασιλείου,
Δέρκων Καλλινίκου,
Προύσης Κωνσταντίνου,
Νεοκαισαρείας Ἀγαθαγγέλου,
Αἴνου Ἰωακείμ,
Σηλυβρίας Εὐγενίου,
Ῥοδοπόλεως Κυρίλλου καὶ
Ἀνέων Θωμᾶ.

Ο Μ Ι Λ Ι Α
ΤΗΣ Α.Θ. ΠΑΝΑΓΙΟΤΗΤΟΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ
κ.κ. Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Υ
ΚΑΤΑ ΤΑ ΘΥΡΑΝΟΙΞΙΑ-ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΤΩΝ ΚΤΙΡΙΑΚΩΝ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΝ
ΤΗΣ  ΙΕΡΑΣ  ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΠΡΙΓΚΗΠΟΝΝΗΣΩΝ

(Πρίγκηπος, 6 Ὀκτωβρίου 2007)

Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Πριγκηποννήσων, Ποιμενάρχα τῆς εὐλογημένης ταύτης Ἐπαρχίας, ἀγαπητέ ἀδελφέ καί συλλειτουργέ ἐν Κυρίῳ κύριε Ἰάκωβε,
Ἀδελφοί ἅγιοι Ἀρχιερεῖς,
Sayın Kaymakam, Sayın Emniyet Müdürü,
Ὁσιολογιώτατε Ἐπίτροπε τοῦ Παναγίου Τάφου,
Ἐντιμότατοι καί ἀγαπητοί κύριοι Θεόδωρε Παπαλεξόπουλε, Ἰωάννη Ἀνδρόπουλε καί Νικόλαε Συρίγε,
Ἐντιμότατοι κύριοι Ἐπίτροποι τῆς Κοινότητος Πριγκήπου,
Εὐλογημένοι Χριστιανοί, ἀδελφοί ἠγαπημένοι καί τέκνα φιλόθεα ἐν Κυρίῳ,

Σήμερον, παραμονήν Κυριακῆς καί τῆς ἑορτῆς τῶν Ἁγίων ἐνδόξων Μαρτύρων Σεργίου καί Βάκχου, τό ἱερόν μνημεῖον τῶν ὁποίων ἐν τῇ πόλει ἡμῶν παραμένει ἄχρι τῆς σήμερον ἐνθυμίζον τήν δόξαν καί τήν τιμήν, τῶν ὁποίων οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες ἀπέλαυον ἐν τῇ βασιλευούσῃ, ἔχομεν τήν χαράν νά τελῶμεν ὅλοι μαζί τά θυρανοίξια τοῦ νέου κτιρίου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πριγκηποννήσων.
Τελοῦμεν τά ἐγκαίνια ἑνός κτιρίου, τό ὁποῖον θά παραμείνῃ ἐδῶ διά νά ἐνθυμίζῃ τάς γενεάς τῶν ὁμογενῶν μας πιστῶν χριστιανῶν, αἱ ὁποῖαι διῆλθον ἐκ τῶν ἱστορικῶν τούτων νήσων κατά τήν σύντομον διέλευσίν των ἐκ τῆς προσκαίρου ζωῆς καί ἐπορεύθησαν εἰς τήν ἀσάλευτον βασιλείαν τοῦ Κυρίου, ἀλλά συγχρόνως καί διά νά στεγάζῃ τάς προσδοκίας ὅλων ἡμῶν δι᾿ ἕν ἐλπιδοφόρον μέλλον τῆς Ὀρθοδόξου καί ὁμογενειακῆς παρουσίας ἐν τῷ χώρῳ τούτῳ.
Ἡ νῆσος Πρίγκηπος, συνδεδεμένη στενῶς μετά τῆς ἱστορίας τῆς Πόλεώς μας, ἀπετέλεσε τόπον κατοικίας ἐξεχουσῶν φυσιογνωμιῶν τοῦ Γένους ἡμῶν καί τῆς Μητρός Ἐκκλησίας καί ἐκοσμήθη διά τῆς παρουσίας σημαντικῶν Ἱερῶν Μονῶν καί Ἱερῶν Ναῶν.
Ἡ Μήτηρ Ἐκκλησία ἐν μέσῳ τῆς χαλεπότητος τῶν καιρῶν ἀνίδρυσε πρό ὀγδοήκοντα καί τριῶν ἐτῶν τήν Ἱεράν ταύτην Μητρόπολιν, ἡ ὁποία σήμερον ἀποτελεῖ μίαν ἐκ τῶν ὀλίγων μετά ποιμνίου, ἔστω καί ἐλαχίστου, ἐναπομεινασῶν ἐν Τουρκίᾳ Μητροπόλεων τοῦ Οἰκουμενικοῦ μας Πατριαρχείου.
Συνήχθημεν, λοιπόν, διά νά τελέσωμεν τόν ἐγκαινισμόν τοῦ εὐπρεποῦς τούτου κτιρίου, τό ὁποῖον θά ἀποτελῇ ἐφεξῆς τήν ἕδραν τοῦ ἑκάστοτε Μητροπολίτου Πριγκηποννήσων.
Τά ἐγκαίνια τοῦ κτιρίου τούτου εἶναι τό ἐπιτυχές ἐπιστέγασμα μιᾶς μακροχρονίου καί κοπιώδους προσπαθείας πολλῶν Μητροπολιτῶν Πριγκηποννήσων καί πιστῶν τῆς Θεοσώστου ταύτης ἐκκλησιαστικῆς Ἐπαρχίας. Σήμερον δικαιώνονται καί εὐλογοῦνται αἱ ἐλπίδες, αἱ προσδοκίαι,  οἱ μόχθοι καί οἱ ἀγῶνες των.
Ὁ ἀείμνηστος Μητροπολίτης Πριγκηποννήσων Δωρόθεος, καθ᾿ ὅλην τήν διάρκειαν τῆς εὐκλεοῦς καί καρποφόρου ποιμαντορίας του, ἐμόχθησε διά τήν ἀπόκτησιν Μητροπολιτικοῦ Οἴκου καί τήν κάλυψιν τοῦ κενοῦ, ἀλλά δέν κατώρθωσε τοῦτο, διότι οἱ καιροί ἦσαν τότε εἰσέτι λίαν χαλεποί καί δυσχείμεροι.
Ὁ διάδοχός του πρῴην Μητροπολίτης Πριγκηποννήσων καί νῦν Λύστρων πολυτίμητος ἀδελφός ἐν Χριστῷ κύριος Καλλίνικος ἐσυνειδητοποίησε τήν πνευματικήν καί ἱστορικήν εὐθύνην ἔναντι τῶν προκατόχων του καί τῶν πιστῶν ὁμογενῶν μας καί ἐπελάβετο τοῦ θεφιλοῦς ἔργου τῆς ἀνακαινίσεως τοῦ χώρου τούτου τῶν κελλίων καί τῆς μετατροπῆς αὐτῶν εἰς ἕδραν τοῦ ἑκάστοτε Μητροπολίτου Πριγκηποννήσων, ὥστε νά συμβάλῃ τοιουτοτρόπως εἰς τήν διαφύλαξιν τῆς παραδοθείσης αὐτῷ ἱερᾶς πρακαταθήκης, τῆς ἐνισχύσεως δηλαδή τῆς παρουσίας τῆς Μητρός Ἐκκλησίας ἐν τῇ Ἐπαρχίᾳ αὐτῆς ταύτῃ.
Οὕτω, διεμόρφωσεν ὁ Ἱερώτατος ἀδελφός καταλλήλως καί ἀνεκαίνισε διά κόπων καί μόχθων πολλῶν τά ἐν τῷ αὐλογύρῳ τοῦ εὐκτηρίου τούτου οἴκου τῆς Θεομήτορος σωζόμενα τότε κελλία πρός χρῆσιν διά τάς ἀνάγκας τοῦ Μητροπολιτικοῦ Οἴκου.
Μετά δέ τήν καταστροφήν αὐτῶν ὑπό τῆς ἐπισυμβάσης πυρκαϊᾶς, ὁ νῦν ἄξιος Μητροπολίτης Πριγκηποννήσων, ἀγαπητός ἀδελφός κύριος Ἰάκωβος, ᾐτήσατο τήν εὐλογίαν τῆς ἡμετέρας Μετριότητος διά τήν συνέχισιν τοῦ ἀρξαμένου ἔργου καί ἔλαβε τήν σχετικήν ἄδειαν τῶν Ἀρχῶν. Κατώρθωσε δέ νά ἀποπερατώσῃ τό ἔργον τοῦτο λίαν ἐπιτυχῶς, καί μάλιστα ἐξ ὑπαρχῆς, ἐκ θεμελίων, ἀπό τά κάρβουνα ὅπως μᾶς εἶπεν ὁ κ. Πρόεδρος.
Ἀμφοτέρων αἱ προσπάθειαι ὑπῆρξαν σύντονοι, ἐπίπονοι καί συγκινητικαί. Εἶχον νά ἀντιμετωπίσουν ποικίλα προβλήματα, τά ὁποῖα ἐπηυξάνοντο ἐκ τοῦ γεγονότος τῆς ἐλαττώσεως τοῦ ποιμνίου των διά τῆς μεταναστεύσεως  καί τοῦ προβληματισμοῦ, ὁ ὁποῖος εἶναι φυσικόν ὑπό τάς τοιαύτας συνθήκας νά προκαλῆται, περί τῆς σκοπιμότητος ἑνός τοιούτου σημαντικοῦ ἐγχειρήματος. Ὅπως τό εἶπαν πολλοί καί διά τάς ἀνακαινίσεις τῶν ἄλλων Ναῶν καί τῶν Ἱδρυμάτων μας εἰς τήν Πόλιν. Τί χρειάζεται νά ἀσχολῆται ὁ Πατριάρχης μέ αὐτά, διατί νά ξοδεύωνται τόσα χρήματα διά τάς ἐπισκευάς τῶν Ναῶν, πόσοι μείναμε καί πόσο ἀκόμη θά μείνουμε, ἔτσι, ἀπαισιόδοξα πράγματα, ἐνῷ ἐμεῖς ἐπιμένουμε νά μένουμε ἐδῶ.
Ὁ προβληματισμός οὗτος ἦτο ἐπί πλέον δικαιολογημένος ἐκ τοῦ γεγονότος ὅτι ἤδη ἀπό δεκαετιῶν, πέραν πάσης ἐννοίας δικαιοσύνης καί νομιμότητος, παραμένει κλειστή ἡ περίπυστος Ἱερά Θεολογική Σχολή τῆς Χάλκης, ἡ τροφός Σχολή μας, ἡ ὁποία προσέδιδεν εἰς τήν Ἱεράν ταύτην Μητρόπολιν σημαντικόν κῦρος, γόητρον καί ζωήν καί καθίστα ἀσφαλῶς ἀπολύτως ἐπιβεβλημένην τήν παρουσίαν Μητροπολιτικοῦ κτιρίου.
Ὅμως, οἱ προσφιλεῖς ἀδελφοί ἡμῶν δέν ἐδειλίασαν, δέν ὠλιγοψύχησαν, οὔτε ἐγκατέλιπον τάς προσπαθείας των. Δέν ἐκάμφθησαν ὑπό τῆς μονώσεως καί τῆς ἀραιώσεως τοῦ ποιμνίου των, διότι εἶχον τήν ἐλπίδα των μόνον εἰς τόν Θεόν καί ᾐσθάνοντο ὅτι μετ᾿ αὐτῶν εὑρίσκοντο οἱ προαπελθόντες πατέρες καί ἀδελφοί μας, οἱ ὁποῖοι ἐξ οὐρανοῦ ηὔχοντο καί ηὐλόγουν τάς προσπαθείας των. Διότι ὁ χριστιανός καί ἰδιαιτέρως ὁ πνευματικός ποιμήν, ὅπως εἶναι σήμερον ἐδῶ ὁ ἀδελφός Μητροπολίτης Ἰάκωβος, δέν εἶναι δυνατόν νά αἰσθάνεται ποτέ μόνωσιν, καθότι δέν ὑπάρχει ποτέ στιγμή χρονική τῆς ἱστορίας κατά τήν ὁποίαν θά ἀπουσιάζῃ ὁ Θεός, διότι ἐάν θά ὑπῆρχε μία τοιαύτη στιγμή, ἀσφαλῶς δέν θά ὑπῆρχε καί ὁ Θεός εἰς τόν Ὁποῖον πιστεύομεν καί ὁ Ὁποῖος πληροῖ τά πάντα τόσον χρονικῶς ὅσον καί τοπικῶς.
Συνειδητοποιοῦντες, λοιπόν, τό ἱστορικόν χρέος των οἱ ἐκλεκτοί οὗτοι Ποιμενάρχαι καί ἀγρυπνοῦντες εἰς τήν πνευματικήν ταύτην ἔπαλξιν, εἰς τήν ὁποίαν ἔταξεν αὐτούς ἡ Μήτηρ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία, παρέμειναν πιστοί εἰς τάς θέσεις των καί ᾖραν τόν ζυγόν καί τό φορτίον τοῦ πολυμόχθου τούτου ἔργου.
Ὅθεν, δικαίως σήμερον ἀπολαμβάνουν τόν καρπόν τῶν κόπων των καί τόν ἔπαινον τῆς Μητρός Ἐκκλησίας, τήν ἀγάπην καί τήν τιμήν τοῦ ποιμνίου των, ἀλλά καί τόν θαυμασμόν τῶν εὐλαβῶν προσκυνητῶν. Πάντες πλέον θά λαμβάνωμεν ἐνίσχυσιν, παρηγορίαν, ἀναψυχήν καί ἐλπίδα, βλέποντες μίαν πνευματικήν χριστιανικήν ὄασιν δεσπόζουσαν εἰς τήν καταπράσινον καί ὡραιοτάτην αὐτήν νῆσον τῆς Πριγκήπου, ἕν κτιριακόν μνημεῖον ἀντάξιον τῆς μακρᾶς καί σημαντικῆς χριστιανικῆς παραδόσεώς της καί τῆς ἀρχοντιᾶς τῆς Ρωμηοσύνης.
Τό λαμπρόν τοῦτο ἔργον δέν θά ἦτον δυνατόν νά πραγματοποιηθῇ ἄνευ τῆς γενναιοδώρου συμβολῆς καί ὁλοθύμου ἐνισχύσεως τῶν εὐλαβῶν εὐεργετῶν καί χορηγῶν αὐτοῦ Ἐντιμολογιωτάτων κυρίων Θεοδώρου Παπαλεξοπούλου, Ἰωάννου Ἀνδροπούλου καί Νικολάου Συρίγου. Ἡ πολυποίκιλος συμπαράστασίς των εἰς τήν ἐκτέλεσιν τοῦ ἔργου τούτου καί πολλῶν ἄλλων ἔργων ὑπῆρξεν ἀξιέπαινος καί αἱ ἑπόμεναι γενεαί θά ἐνθυμῶνται μετ᾿ εὐγνωμοσύνης τήν συνδρομήν των. Ὅθεν, τά ὀνόματα αὐτῶν δικαίως θά παραμείνουν  κεχαραγμένα ὄχι μόνον εἰς τάς δέλτους τῆς Ἱερᾶς ταύτης Μητροπόλεως, διά νά μνημονεύωνται ἐς ἀεί μεταξύ τῶν κτιτόρων καί ἀνακαινιστῶν αὐτῆς, ἀλλά καί εἰς τάς δέλτους τῶν καρδιῶν μας, ἀγαπητοί! Πολλῷ μᾶλλον, θέλομεν νά πιστυεύωμεν, θά παραμείνουν κεχαραγμένα ἐν ταῖς δέλτοις τοῦ Οὐρανοῦ καί ἐγκαρδίως εὐχόμεθα νά ἐγγράψῃ αὐτούς ὁ Κύριος «ἐν βίβλῳ ζωῆς», καθότι «συνήθλησαν μετά τῶν συνεργῶν» (Φιλιπ. 4, 3) τοῦ εὐαγγελικοῦ Του ἔργου.
Δεδομένου ὅτι ὁ νέος Μητροπολιτικός οἶκος θά ἀποτελῇ ἐφεξῆς τόν πνευματικόν ὀμφαλόν τῆς καθ᾿ ὑμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως, Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Πριγκηποννήσων κύριε Ἰάκωβε, πεποίθαμεν ὅτι διά τοῦ σημερινοῦ ἁγιασμοῦ καί τῆς ἀναθέσεως αὐτοῦ εἰς τόν Κύριον τοῦ οἴκου τούτου, ἀλλά καί διά τῆς ἰδικῆς σας παρουσίας ἐν αὐτῷ καί ἀγαθῆς ἐν Χριστῷ ἀναστροφῆς, θά ἀποτελῇ διαρκῆ πηγήν εὐλογίας καί χάριτος διά πάντα προσερχόμενον εἰς αὐτόν, ὥστε νά δοξάζεται τό πάντιμον καί μεγαλοπρεπές Ὄνομα τῆς Παναγίας Τριάδος εἰς τάς ἱστορικάς ταύτας νήσους, αἱ ὁποῖαι ὡς ἀκτινοβόλοι ἀδάμαντες εἶναι κατεσπαρμέναι εἰς τά λαμπυρίζοντα ὕδατα τῆς Προποντίδος. Καί ὅπως ἔγραφε εἰς ἕνα ποίημά του ὁ ἀδελφός ἅγιος Πέργης, εἶναι σάν μικρά παιδιά τά Πριγκηπόννησα, τά ὁποῖα παίζουν εἰς τό πάρκο τῆς Προποντίδος.
Δοξάζομεν τόν Πανάγαθον Θεόν ἡμῶν, Ὅστις μᾶς ἠξίωσε, μετά τόν ἑορτασμόν τῆς ὀγδοηκονταετηρίδος ἀπό τῆς ἱδρύσεως τῆς Ἱερᾶς ταύτης Μητροπόλεως, νά τελέσωμεν τά σημερινά ἐγκαίνια, τά ὁποῖα συγχρόνως ἐγκαινίζουν καί μίαν νέαν περίοδον εἰς τήν ἱστορίαν της, ἐπιτρέπουν δέ εἰς αὐτήν νά ἀτενίζῃ τό μέλλον μετ᾿ ἐλπίδος.
Σήμερον, Χάριτι Θεοῦ, ἄνεμος παρηγορίας καί αἰσιοδοξίας πνέει εἰς τάς νήσους τῶν Πριγκήπων καί εἰς τήν ἐν αὐταῖς Ὁμογένειαν. Ἤδη, εἰς σύντομον χρονικόν διάστημα, χάρις εἰς τήν ἄοκνον κοινωνικήν, λειτουργικήν καί ποιμαντικήν μέριμνάν σας, ἅγιε ἀδελφέ, ἡ Ἱερά αὕτη Μητρόπολις, ἔχει εἰσέλθει εἰς τροχιάν ἀνασυγκροτήσεως καί τό ποίμνιον αὐτῆς συγκεντροῦται ἀσμένως πέριξ τοῦ ποιμενάρχου του, ἡ λατρευτική ζωή ἀναγεννᾶται, ὁ ἐνθουσιασμός καί αἱ προσδοκίαι τάς ὁποίας αὐτός γεννᾷ ἐπιστρέφουν εἰς πάντας, ἡμεῖς δέ πατρικῶς χαίρομεν διά τήν ὁσημέραι πνευματικήν πρόοδόν του.
Ἐκ βαθέων συγχαίροντες τήν ὑμετέραν προσφιλῆ Ἱερότητα, τόν ἐπιληφθέντα τό πρῶτον τοῦ ἱεροῦ τούτου ἔργου Ἱερώτατον καί φίλτατον ἀδελφόν ἅγιον Λύστρων, τούς ἐκλεκτούς δωρητάς καί εὐεργέτας, σύν πᾶσι τοῖς σύν ὑμῖν κοπιάσασι διά τήν ἀπόκτησιν, ἑτοιμασίαν καί εὐπρεπισμόν τοῦ Μητροπολιτικοῦ Οἴκου τούτου, ἀπονέμομεν τήν Πατριαρχικήν ἡμῶν εὐαρέσκειαν καί εὐλογίαν, διαβεβαιοῦμεν ὑμᾶς διά τήν μόνιμον εὐχετικήν μνήμην τόσον ὑμῶν προσωπικῶς, ἅγιε Πριγκηποννήσων, ὅσον καί πάντων ὁμοῦ τῶν μελῶν, κλήρου καί λαοῦ, τῆς Ἱερᾶς ταύτης Μητροπόλεως, καί ἀπό καρδίας εὐχόμεθα ὁ Δεσπότης Κύριος ἡμῶν, τῇ πανσθενουργῷ δυνάμει Αὐτοῦ, νά στερεώνῃ τόν οἶκον τοῦτον εἰς αἰῶνας καί νά τόν διαφυλάττῃ ἀπό πάσης προσβολῆς ὑπεναντίων.
Ὑψοῦμεν χεῖρας πρός τόν Θεόν, δεόμενοι ἐκτενῶς ὅπως εὐλογῇ τήν ὑμετέραν Ἱερότητα εἰς τήν θεοφιλῆ ἐκδαπάνησιν αὐτῆς εἰς τόν πνευματικόν ἀμπελῶνα τῶν καταφύτων τούτων νήσων, ὥστε ἡ ποιμαντορία σας νά ἀποβῇ καρποφόρος καί νά ἴδητε τούς εὐγενεῖς ὁραματισμούς σας ὑπέρ τῆς Μητροπόλεως ταύτης ἐκπληρουμένους καί καρποφοροῦντας, εἰς σωτηρίαν τοῦ ἐμπεπιστευμένου ὑμῖν λαοῦ τοῦ Κυρίου, ᾯ πρέπει πᾶσα δόξα, τιμή καί προσκύνησις εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.
Σᾶς ἔφερα ἐκ Φαναρίου μίαν εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου, Ἱδρυτοῦ καί προστάτου τῆς Μητρός Ἐκκλησίας, διά νά τήν ἀναρτήσετε εἰς τήν ὡραίαν αὐτήν αἴθουσαν, εἰς ἀνάμνησιν τῆς σημερινῆς εὐλογημένης ἡμέρας.

Θερμά συγχαρητήρια!

Ο Μ Ι Λ Ι Α
ΤΟΥ ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΡΙΓΚΗΠΟΝΝΗΣΩΝ
κ.κ. ΙΑΚΩΒΟΥ
ΚΑΤΑ ΤΑ ΘΥΡΑΝΟΙΞΙΑ-ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΤΩΝ ΚΤΙΡΙΑΚΩΝ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΝ
ΤΗΣ  ΙΕΡΑΣ  ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΠΡΙΓΚΗΠΟΝΝΗΣΩΝ

(Πρίγκηπος, 6 Ὀκτωβρίου 2007)

Παναγιώτατε Δέσποτα,
Σεβασμιώτατοι ἐν Χριστῷ Ἀδελφοί,
Ἐξοχώτατε,
Ἐντιμολογιώτατοι καὶ λοιποὶ,
Ἀγαπητὴ ὁμήγυρις, 

Ἡ ἱστορικὴ πορεία τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας, κατὰ τοὺς νεωτέρους χρόνους, προσδιωρίσθη ἀφ᾽ ἑνὸς μὲν ἀπὸ τὰς ραγδαίας πολιτικὰς καὶ ἐκκλησιαστικὰς μεταβολάς, εἰς τὴν ζωὴν τοῦ Ὀρθοδόξου λαοῦ, ἀφ᾽ ἑτέρου δὲ ἀπὸ τὰς εὐρυτέρας ἰδεολογικὰς καὶ πνευματικὰς ζυμώσεις τοῦ κόσμου, αἱ ὁποῖαι διεμόρφωσαν, σὺν τοῖς ἄλλοις, καὶ τὴν σύγχρονον ἀποστολὴν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. Τοιουτοτρόπως, ἡ ἀποστολὴ αὐτοῦ ἐξεφράσθη μὲ διαφόρους πρωτοβουλίας, ἀπὸ τῶν ἀρχῶν ἤδη τοῦ εἰκοστοῦ αἰῶνος, μεταξὺ τῶν ὁποίων ἧτο καὶ ἡ σύστασις ἐντὸς τοῦ Πατριαρχικοῦ Κλίματος νέων Ἀρχιερατικῶν ἑδρῶν.

Ὑπὸ τὸ πνεῦμα τοῦτο, κατὰ τὸ ἔτος 1924, ἐκρίθη σκόπιμον ὅπως τὰ Πριγκηπόννησα, τὰ ὁποῖα ἦσαν τμῆμα τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Χαλκηδόνος, ἀποτέλεσον μίαν νέαν αὐτοτελῆ Ἱ. Μητρόπολιν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου.Μετὰ δὲ τὴν ἀπόφασιν ταύτην τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴν ἐπίσημον πλέον ἵδρυσιν τῆς Ἱερᾶς ταύτης Μητροπόλεως, ἐν ἔτει 1924, ἡ διακονία καὶ ἡ ἀποστολὴ αὐτῆς, μὲ ἀξίους ποιμενάρχας, ὑπῆρξε πάντοτε μία συνεχῆς ἐκκλησιαστικὴ καὶ πνευματικὴ προσφορὰ πρὸς τὸν ὀρθόδοξον ἄνθρωπον, μία διαρκὴς ἐμπειρικὴ βίωσις τῶν πνευματικῶν καρπῶν τῆς πίστεως εἰς τὴν διαδικασίαν ἁγιασμοῦ τῶν ὀρθοδόξων κατοίκων τῶν Νήσων, μία ἀκοίμητος φροντίδα διὰ τὰ ἱερὰ συμφέροντα τῶν τεσσάρων Ὀρθοδόξων Κοινοτήτων καὶ μία ἄοκνη προσπάθεια διατηρήσεως καὶ διαφυλάξεως τῆς ἀποστολοπαραδότου πίστεως καὶ τῆς Φαναριωτικῆς Παραδόσεως.

Δυστυχῶς, παρὰ τὰς πολλαπλὰς προσπαθείας καὶ τοὺς ἀγώνας τῶν ἀειμνήστων Προκατόχων μου, δὲν κατέστη δυνατὸν ἡ σύστασις Μητροπολιτικοῦ Κτηρίου, ἔχοντος Αἴθουσαν διὰ συνάξεις, Γραφεῖα καὶ ἄλλους βασικοὺς χώρους διὰ τὴν εὔρυθμον καὶ τακτικὴν λειτουργίαν τῆς Ἱ. Μητροπόλεως.

Ὁ ὁμιλῶν, μετὰ τὴν ἐκλογὴν καὶ ἀνάληψίν τῶν καθηκόντων αὐτοῦ ἐνταῦθα ἐθεώρησε σκόπιμον ὅπως ἀνακαίνισῃ τοὺς χώρους τούτους τῆς Ἱ. Μητροπόλεως, ὅπερ καὶ ἐγένετο τότε.

Δυστυχῶς ὅμως ἡ μετὰ ἐννεάμηνον γνωστὴ πυρκαϊὰ ἀπετέφρωσέ τὸ κτήριον τοϋτο, σὺν τῷ χωρῷ ἐν φ ἵσταμεθα, ὃ ὅποιος ἦτος προηγουμένως ἢ ἐκ τεσσάρων δωματίων κατοικία τοῦ ἱερέως τῆς Κοινότητος ταύτης.

Σήμερον, μετὰ ἀπὸ τέσσαρα περίπου ἔτη, μετὰ ἀπὸ πολλὰ ὁρατὰ καὶ ἀόρατα ἐμπόδια, μὲ τὴν ἀρωγὴν καὶ συμπαράστασιν ἀδελφῶν καὶ φίλων πραγματικῶν, εὐδοκία Θεοῦ, ἀποπερατωθέντος τοῦ ὅλου ἔργου, σήμερον, λέγω, ἐπευλογούσης τῆς Ὑμετέρας Θειοτάτης Παναγιότητος, εὑρισκόμεθα εἰς τὴν εὐχάριστον θέσιν, μὲ τὴν τιμητικὴν καὶ λαμπρὰν παρουσίαν πάντων ὑμῶν νὰ ἑορτάζωμεν τὰ θυρανοίξια τῆς Ἱ. Μητροπόλεως, ἥτις εἰς τὸ κέντρο τῆς Νήσου ταύτης προτίθεται νὰ ἔχῃ ἀνοικτὰς τὰς πύλας αὐτῆς διὰ κάθε χριστιανόν, διὰ κάθε ἄνθρωπον, διὰ κάθε περίπτωσιν.

Ὑποβάλλομεν ὅθεν θερμὰς εὐχαριστίας πρωτίστως πρὸς τὴν Ὑμετέραν Θειοτάτην Παναγιότητα διὰ τὴν ὑψίστην ταύτην τιμήν, πρὸς τὴν Μητρόπολιν καὶ τὸ ποίμνιον αὐτῆς, ὡσαύτως δὲ καὶ πρὸς τοὺς Ἁγίους ἀδελφοὺς Ἀρχιερεῖς καὶ ὅλως ἰδιαιτέρως πρὸς τὸν Ἅγιον Μυτιλήνης, διὰ τὴν ἔμπρακτον ἀγάπην καὶ τὸ ἀδελφικὸν ἐνδιαφέρον αὐτοῦ πρὸς τὴν καθ᾽ ὑμᾶς Ἱ. Μητρόπολιν.

Καὶ ἤδη, ἐπιτρέψατέ μοι ὅπως ἐκφράσω τὰς εὐγνώμονας εὐχαριστίας μου πρὸς τοὺς πραγματικοὺς φίλους μας κ. Θεόδωρον Παπαλεξόπουλον, Ἰωάννην Ἀνδρόπουλον καὶ Νικόλαον Συρίγον, οἱ ὁποῖοι μὲ σεβαστὰ ποσὰ συνετέλεσαν ὅπως ἀποπερατωθῇ αἰσίως τὸ ὅλον ἀνακαινιστικὸν ἔργον. Ἄλλωστε σύντρεις οἱ ἐξονομασθέντες τυγχάνουν γνωστοὶ εἰς ἅπαντας ὑμᾶς διὰ τὰς μεγάλας προσφορὰς αὐτῶν εἰς τὴν ἀνακαίνισιν κατὰ τὸ ἐγγὺς παρελθὸν ἱερῶν σεβασμάτων τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας.

Εἰς τοὺς εὐεργέτας αὐτοὺς τῆς Ἐκκλησίας μας δύναται ἀξίως νὰ προστεθῇ καὶ ὁ Ἐντιμολογ. κ. Μιλτιάδης Ζαχαριάδης, διὰ τὴν μέριμναν καὶ ἀγάπην αὐτοῦ πρὸς τὴν Μητέρα Ἔκκλησιαν καὶ τὰς κατὰ καιροὺς εὐεργετικὰς αὐτοῦ ἐνεργείας.Τελευτῶν, ἐπιθυμῶ νὰ εὐχαριστήσῳ τοὺς ἀγαπητοὺς κ. Νικόλαον καὶ Βασίλειον Πορίδην, διὰ τὴν φιλότιμον καὶ λαμπρὰν ἐν προκειμένῳ ἐργασίαν των, τὴν Ἐκκλησιαστικὴν Ἐπιτροπὴν μὲ ἐπικεφαλῆς τὸν Πρόεδρον κ. Βασίλειον Λαιμόπουλον, διὰ τὴν μέριμναν καὶ τὸ συνεχὲς αὐτῶν ἐνδιαφέρον, ὡς καὶ ἄλλους παρόντας φίλους καὶ συνεργάτας, διὰ τὴν φιλικὴν αὐτῶν συμπαράστασιν καὶ βοήθειαν.

Καλωσορίζομεν καὶ εὐχαριστοῦμεν πάντας τοὺς προσελθόντας εἰς τὴν σημερινὴν αὐτὴν ἐκδήλωσιν καὶ εὐχόμεθα εἰς ὅλους τὰ βέλτιστα.